Ik zat laatst weer rustig door mijn tijdlijn te bladeren, en daar kom je allerlei moois tegen. Voornamelijk op het gebied van politiek. Heerlijke uiteenzettingen gebaseerd op wat je de zus van de buurman hebt horen zeggen. Vermakelijk. Of op Dumpert een leuke video over een asielzoeker die zijn opvangplek niet geweldig vindt, de reacties minstens net zo vermakelijk. En toen dacht ik, waarom stap je als asielzoeker voor de camera van Powned om je onvrede te uiten? Ik besloot een gedachte experiment uit te voeren, doe gerust mee.
De rollen zijn in dit experiment even omgedraaid. Syrië leeft in welvaart en vrede, net als het hele Arabische gebied, IS bestaat niet en Assad is een milde man, gekozen door het volk. Europa, en met name Nederland is verscheurd. Mark Rutte is een doorgedraaide dictator en Geert Wilders heeft zijn Geertlamitische Staat opgericht, niet toevallig dezelfde initialen van extremisten netwerk GeenStijl. Terwijl Rutte vrolijk iedereen bombadeerd met een mening onthoofd Geert met zijn GS iedereen die het niet eens is met hem. Geert bepaald overigens, net zo goed als Mark wanneer je het wel of niet met hem eens bent. Ze zijn het in ieder geval niet met elkaar eens, dus welke kant je ook kiest, als je de andere tegenkomt is het gedaan met je.
Terwijl Nederland er verscheurd bij ligt komen Amerika en Rusland ons gelukkig toch nog helpen. Echter Vladimir en Barack willen beiden laten zien dat zij de sterkste zijn. Om dat te laten zien besluiten beide partijen om als een soort bulldozer heel Nederland om te ploegen. Je huis, auto, kinderen, dieren en veiligheid worden inmiddels vanuit 4 kampen bedreigd.
Maar gelukkig, er komt een meneer langs die vertelt dat je voor al je spaargeld zonder problemen naar het veilige Syrië mag. Je kijkt nog eens om je heen en besluit dat de Middellandse Zee over te steken op een rubber boot. Je pakt dat wat je mee kan nemen, je telefoon, portemonnee en wat kleding wat je aan kan trekken en vertrekt stiekem naar Spanje. Vanuit Spanje neem je de boot naar Turkije waar de dreiging al een stuk minder is om daar de oversteek te maken naar het vredige Syrië.
Getraumatiseerd kom je aan bij de grens, met wat er nog over is van je familie en vrienden. Onderweg heb je mensen zien verdrinken, sterven van de honger, uitdroging en om nog maar van de gruwelijkheden te zwijgen die je thuis nog gezien hebt. Maar je bent veilig, dat is het allerbelangrijkste.
Over de grens kom je aan in een Syrisch AZC. Je hebt hier een bed in een sporthal en deelt een hokje met 3 andere vluchtelingen. 1 daarvan is die buurman die nergens anders over kan praten dan zijn postzegelverzameling. Je krijgt te eten, niet wat je van thuis kent overigens, maar de mensen doen hun best je iets te geven waardoor je in leven kunt blijven. De cultuur is nu eenmaal anders, dus zijn er andere producten voor handen.
Je kijkt vervolgens op je telefoon. Leden van de Geertlamitische Staat hebben Istanbul aangevallen. Veel meer nieuws krijg je niet. De mensen om je heen die voor je zorgen spreken je taal niet en kunnen je dus eigenlijk niet meer vertellen. Je besluit maar te gaan slapen, helaas snurkt de postzegelverzamelaar als een kettingzaag en daarbij blijf je de gruwelijkheden van thuis en de reis maar zien.
De volgende dag is er een opstootje in het AZC. 2 andere vluchtelingen zijn op de vuist gegaan en het is uitgelopen op een rel. Buiten het AZC staan enkele tientallen Syriërs met stenen en vuurwerk naar het opvangcentrum te gooien. Je begrijpt later dat ze dingen roepen zoals “Weg AZC” en “Hollanders terug naar huis”.
Als alles is gekalmeerd besluit je even naar buiten te lopen om een sigaretje te roken. Je bedenkt wie je allemaal verloren hebt, hoe de postzegelman alleen maar praat over dat ene zegeltje uit 1839 en hoe graag je gewoon een nacht zou willen slapen. Ineens wordt er een roze microfoon onder je neus gedrukt en de verslaggever vraagt: “Heb jij het een beetje naar je zin zo in ons luxe landje?” Wat zou jij zeggen?