Genieten. Dat is wat ik momenteel doe als ik naar Feyenoord kijk. Gewoonweg genieten. Wilskracht, vechtlust en tevens bij vlagen goed voetbal. Het is alles wat ik als Feyenoorder kan wensen en krijg. Zeker deze week waar Feyenoord eerst grootmacht United de das om doet om dat te vervolgen bij PSV in Eindhoven. De 11 die het veld op kwamen hadden zonder gezichtsverlies mogen verliezen in Eindhoven. Tussen het laatste fluitsignaal op donderdag en de aftrap zondag zaten namelijk 65,5 uurtjes. Dat is bar weinig om te verschijnen aan de eerste topwedstrijd van het seizoen, zeker na de uitputtingsslag tegen die Engelsen. En dat zag je ook.
Er stond 10 man, zichtbaar nog vermoeid op het veld. Dirk Kuyt had het vocht dat hij verloren had nog niet eens aangevuld. Maar op pure wilskracht hebben zij de vermoeidheid overwonnen. Alle 10. Iedereen behalve Karim El Ahmadi. Karim raasde over het veld alsof hij niet net 65,5 uur geleden de duurste speler aller tijden onzichtbaar had gemaakt. Karim had geen Europees voetbal achter de rug. Karim heeft niet eens getraind de afgelopen week. Hij kwam recht van het strand van de Bahamas, geen centje vermoeidheid in zijn lichaam. Hoe dat kan? Hij heeft een tweelingbroer.
Dit is voor mij de enig mogelijke uitleg. Donderdag of zondag speelde niet Karim zelf, maar zijn broer. Zelfs Dirk Kuyt, Mr. Duracel himself, kwam het veld af als na een marathon in augustus. Maar niet Karim. Karim was fit, de hele wedstrijd. Mentaal en fysiek heeft hij geen seconde hoeven inleveren. Hij is de baas op het middenveld, hij bepaald hoe het gaat en hij grijpt zelf in als het niet gaat zoals hij dat wil. Zelfs de tegenstander is geneigd zich te conformeren naar zijn wil. Karim ziet waar de verdediging het sterkst staat, en de tegenstander besluit dan daar een kansloze poging tot aanval. Is links nog niet terug in formatie? Dan stuurt Karim de tegenstander moeiteloos over rechts.
Dit soort voetballers is waar ik van houd, ze lijken soms onzichtbaar, onbelangrijk. Maar een scherp oog ziet zijn kunde en zijn macht. En dan hoop ik dat Karim en zijn geheime tweelingbroer dit mooie spel voort weten te zetten door het seizoen heen. Een ding is zeker, moe worden ze niet. Nooit.